“…Το απρόσμενο πάντρεμα του έπους του Γκιλγκαμές με τη μουσικοχορευτική διδασκαλία του Γκουρτζίεφ αποτελεί η ομώνυμη παράσταση από τη θεατρική ομάδα «Ρόδα» σε σκηνοθεσία της Μαρίας Περετζή. Μέσα σε μία μικρή αίθουσα, η ομάδα καταφέρνει να παρουσιάσει τη βασική δομή του έπους, διανθισμένη με τις απόκοσμες μελωδίες και τις ιδιαίτερες κινήσεις χεριών και σώματος που δίδαξε ο φιλόσοφος.

Σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις της εποχής, η εμπειρία του θεατή περνάει σε πρώτο πλάνο, εφάμιλλης βαρύτητας με το ίδιο το έργο. Στην περίπτωση του Γκιλγκαμές, οι 40-50 ξύλινες καρέκλες βρίσκονται ακριβώς δίπλα στη σκηνή, ενώ δεξιά από τους θεατές η μικρή ορχήστρα με την υποβλητική της μουσική και τα έντονα φαλτσαρίσματα του σαξόφωνου συμβάλλουν στο να αισθανθεί ο θεατής το δέος που απαιτείται απέναντι σε ένα αρχέγονο έπος.

Σε αυτό παίζουν σημαντικό ρόλο και οι χορογραφίες της θεατρικής ομάδας, οι οποίες αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του Ιδρύματος Γκουρτζίεφ. Δένουν αρμονικά με την εξιστόρηση επί σκηνής της πολυτάραχης ζωής του βασιλιά Γκιλγκαμές και του φίλου του Ενκιντού και τη μάχη τους για την εξουσία, τη ζωή και τον θάνατο.

Η κάθοδος των θεών και η ανάμειξή τους στις ανθρώπινες υποθέσεις υπηρετείται με επιτυχία από τα κοστούμια, το μακιγιάζ και τη σκηνοθετική ματιά. Οι ερμηνείες των μελών της θεατρικής ομάδας συντελούν στο πέρασμα του θεατή στον μύθο του Γκιλγκαμές και την περιπλάνησή του μαζί με τον ήρωα στο Δάσος των Κέδρων…”

“…Η ομάδα «Ρόδα», από την ίδρυσή της το 1991, υπηρετεί πιστά την ιδέα ενός «ιερού» τελετουργικού θεάτρου και ταυτόχρονα την ιδέα ενός ολικού θεάτρου που να μην είναι απλώς άθροισμα αριθμητικό των κατά ποσόν και ποιόν μερών ενός δράματος χωρίς κοινό παρονομαστή.

Να αποτελεί μια “σύσταση πραγμάτων” που υπερβαίνει τον ονομαστικό αριθμό των μερών της. Μια άποψη κοντά στην αντίληψη της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη. Επίσης κοντά στη ρήση σοφίας του Λάο Τσε ότι «Μια άμαξα είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των εξαρτημάτων της». Προστίθεται η λειτουργία της.

Αυτή την αντίληψη, ανθρωπιστική, υπηρετεί η ομάδα «Ρόδα» και στην παράσταση της «Τρικυμίας» του Σαίξπηρ στο «Θέατρο Βράχων», σε σκηνοθεσία της Μαρίας Περετζή, στην ικανή ηχοποιητική μετάφραση του Δημήτρη Περετζή…”

“…Η μουσική ομάδα «Ρόδα» τα τελευταία χρόνια έχει επικεντρωθεί στην ερμηνεία / παρουσίαση της μουσικής του G.I. Gurdjieff, ενός Έλληνα μύστη και φιλοσόφου από τον Πόντο που κατέγραψε μουσικές (δηλαδή ήχους και ρυθμούς ) από τα βάθη της Ασίας, παρουσιάζοντάς μας έτσι έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο που φέρνει κοντά τη Δύση με την Ανατολή.

Υπ’ αυτή την έννοια, ο Gurdjieff υπήρξε πρωτοπόρος της λεγόμενης world music και ότι κατέγραψε σημειογραφικά (με τη συνεργασία του μαθητή του Tomas de Hartmann) λογίζεται ως απόλυτα σύγχρονη μουσική. Ουσιαστικά, πρόκειται για trance γοητευτικότατη και μυστηριακή, στοιχεία της οποίας μπορούμε να συναντήσουμε σε σύγχρονους «μινιμαλιστές» συνθέτες όπως ο Steve Reich, ο Philip Glass κ.ά. Εξάλλου, τη μουσική του Gurdjieff έχουν παίξει μουσική μεγάλου διεθνούς βεληνεκούς όπως ο Keith Jarrett…

Η μουσική ομάδα «Ρόδα» (….) ερμηνεύει τη μουσική με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, αναδεικνύοντας τον πλούτο της σε όλες του τις λεπτομέρειες. Έτσι φτιάχνει έναν ολόκληρο ηχητικό κόσμο που δένει αρμονικά με την video art ταινία του Ορφέα Περετζή που προβάλλεται καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας (η παράσταση παίχτηκε στις 2, 3 και 4/9 στο Θέατρο Ρεματιάς ενώ έχει παρουσιαστεί και παλαιότερα στο Μέγαρο Μουσικής ).

Το αποτέλεσμα ως συνδυασμός μουσικής και κινούμενων εικαστικών – με σκηνές / κινήσεις τόσο από την καθημερινότητα όσο και από την ιστορική πραγματικότητα – δίνουν τη συναρπαστική όψη μιας πνευματικότητας που είναι προσβάσιμη σε όλους. Η μουσική του Gurdjieff είναι γοητευτική και ταξιδιάρικη…”

“…Το θέατρο ΡΟΔΑ (μια ομάδα καταρτισμένων και ταλαντούχων επαγγελματιών και ερασιτεχνών) εγκύπτει εδώ και αρκετά χρόνιασε αυτό που ονομάζει ‘‘Ιερό Θέατρο’’… (Στην παράσταση «Αλκιβιάδης, Άγιος») Δύο ήταν τα πολύ σημαντικά στοιχεία.

Το πρώτο η διαφορετική ανάγνωση της προσωπικότητας του Αλκιβιάδη κυρίως μέσα από αποσπάσματα από τον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη… Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο της παράστασης ήταν οι εντυπωσιακές ζωντανές αναπαραστάσεις επί σκηνής των Ελευσινίων και των Καβείριων Μυστηρίων, καθώς και των Μυστηρίων του Πανός.

Παρουσιάσεις εξαιρετικές που ανέδειξαν τόσο την ιστορική σπουδή της ομάδας όσο και τη θεατρική τολμηρότητά της…”

“…Πριν δω την παράσταση «Αλκιβιάδης, Άγιος» στο Ζηρίνειο στην Κηφισιά, δεν ήξερα τι να περιμένω. Τώρα που την είδα σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Όπου κι αν μένετε να πάτε στο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα 25 Ιουλίου και να τη δείτε.

Είναι κρίμα που θα παιχτεί μόνο για μία ημέρα, παρόμοια παράσταση, ούτε που τη φαντάζεστε καν. Εύχομαι να συνεχιστεί και το χειμώνα, και θέλω να ελπίζω μάλιστα, πως κάποια στιγμή – σύντομα – ο καλλιτεχνικός δ/ντής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, κύριος Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος να τη φέρει και στο Ηρώδειο, να τη δουν και οι ξένοι, που σίγουρα θα μείνουν άφωνοι, θα συγκλονιστούν, όπως κι εγώ. Γιατί να πρωτομιλήσω σε τούτο το έργο!

Για τα ευρηματικά κοστούμια, το θίασο των 30 εκπληκτικών ηθοποιών, το υπέροχο κείμενο, τη θεσπέσια μουσική και φωνητική υποστήριξη της live ορχήστρας που πλαισιώνει και αναδεικνύει τη δράση, δημιουργώντας μία μοναδική ηχητική ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει άμεσα στην εποχή εκείνη, τον υψηλής αισθητικής φωτισμό και τέλος της σκηνοθεσία της Μαρίας Περετζή.

Αξίζουν πολλάααα συγχαρητήρια κι έπαινοι στην θεατρική ομάδα ΡΟΔΑ που τόσα χρόνια προσφέρει θέαμα τόσο διαφορετικό, πρωτότυπο- μακριά από τα τετριμμένα- ζωντανό κι ενδιαφέρον, που σπάνια βλέπεις!…”

Τα Ελευσίνια Μυστήρια είναι μία παράσταση που αξίζει να δείτε!

«Ολόκληρος ο θίασος, δικαιολογημένα κερδίζει το θερμό χειροκρότημα του κοινού, καθώς παραστάσεις όπως η συγκεκριμένη, σίγουρα «κλέβουν», μια θέση στην καρδιά και στο μυαλό του κοινού. Και με ένα τρόπο εντυπωσιακά ιδιαίτερο, περνούν πανίσχυρα μηνύματα, ιδιαίτερης αξίας. Όπως το νόημα της ζωής, την αξία της επιλογής, το «φευγιό» από την καθημερινότητα. Καθώς και τον αποχωρισμό από αγαπημένα μας πρόσωπα. Αλλά και την αιώνια μάχη ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Μια παράσταση, που αξίζει να δείτε!»