Το Θέατρο είναι η Τέχνη του Ιερού, γιατί είναι η τέχνη της τελετουργίας. Ό,τι είναι να βρει κανείς μέσα στη τελετουργία θα το ανταμώσει μέσα στο Θέατρο του Ιερού. Το Θέατρο ξεπηδά από την ικανότητα του Νου να στήνει ένα παιχνίδι με τη πραγματικότητα, να σκέφτεται το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, να φαντάζεται, να δοκιμάζει, να φτάνει μέχρι να στήσει τον κόσμο με ένα τρόπο διαφορετικό. Το Θέατρο είναι η χαρά της απόσπασης, η χαρά που έρχεται από το στήσιμο του φανταστικού κόσμου της παράστασης. Το Θέατρο ολοκληρώνεται από το γεγονός ότι υπάρχει εκεί ο θεατής, ο μάρτυρας, που βλέπει το στήσιμο του κόσμου αυτού, τον οποίο κρίνει και που κρίνοντάς τον ψυχαγωγείται. Αποκτά δηλαδή ψυχική αγωγή και γνώση.
Η Θεατρική Ομάδα ΡΟΔΑ ιδρύθηκε και καθοδηγείται από τη Μαρία Περετζή, από το 1991. Έχει ανεβάσει θεατρικές παραστάσεις, αντλώντας το ρεπερτόριό της από ιερούς, δραματοποιημένους μύθους της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, και έχει πραγματοποιήσει συναυλίες, κυρίως με τη μουσική του Έλληνα φιλόσοφου Γκουρτζίεφ (Γεώργιος Γεωργιάδης 1866-1949). Η ΡΟΔΑ είναι στενά συνδεδεμένη με το Ίδρυμα Γκουρτζίεφ, και σκοπός της είναι να μελετήσει σε πρακτικό και βιωματικό επίπεδο τη διδασκαλία του μεγάλου φιλοσόφου του Πόντου μέσα από το θέατρο, τη μουσική και το χορό. Η Μαρία Περετζή δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη καθολικότητα της συμμετοχής των μελών της Ομάδας σε κάθε βήμα της θεατρικής διαδικασίας. Ακόμα και ο φωτισμός, ο ήχος, οι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της σκηνής, οι μεταφορές και το στήσιμο των σκηνικών, όλα διεκπεραιώνονται σαν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς των μελών της. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι το ουσιώδες εμπόδιο για την επίτευξη ποιότητας σε κάθε ομαδική προσπάθεια είναι οι συγκρούσεις των ανθρώπων που πολώνουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις, τόσο οι διαπροσωπικές συγκρούσεις όσο και οι εσωτερικές στον ψυχισμό του καθενός, η ΡΟΔΑ μελετά στην πράξη τον τρόπο που ξεπερνιούνται τέτοιες τριβές. Με την πνευματική του άσκηση ο «ηθοποιός» της ΡΟΔΑ ουσιαστικά εργάζεται για να αποκαταστήσει τη σχέση με τον βαθύτερο Εαυτό, με τη Συνείδηση. Η προσπάθεια υπέρβασης των συνηθισμένων στάσεων του σώματός του, των αυτοματοποιημένων συναισθημάτων και αντιδράσεών του στα ερεθίσματα της ζωής, γίνεται το εργαλείο για την αποκάλυψη των πραγματικών του δυνατοτήτων, και της σύνδεσής του με το επίπεδο του ιερού μέσα του. Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος ο θεατής γίνεται αποδέκτης μιας ζωντανής μυητικής διαδικασίας.