Το μεγάλο ερώτημα που θα προκύψει εάν κανείς αναλογιστεί σε βάθος τη σχέση του Αλκιβιάδη με τον Σωκράτη είναι, πώς μπορεί να θεωρηθεί ο Σωκράτης σοβαρός δάσκαλος, εάν πράγματι ο μαθητής του δεν ενεργούσε ποτέ χωρίς να αποβλέπει στο προσωπικό του συμφέρον και ήταν ένας “αλήτης”, όπως πολλοί εξακολουθούν να αποκαλούν τον Αλκιβιάδη μέχρι τις μέρες μας.
Η προσπάθεια κατασυκοφάντησης της υπόστασης του Αλκιβιάδη είχε ήδη αρχίσει, ακόμα από τα πρώτα του δημόσια βήματα, κι αυτό ήταν αποτέλεσμα της «δράσης» πολιτικών του αντιπάλων. Όσο και εάν η συμπεριφορά του προκαλούσε πολλούς, ο Αλκιβιάδης ποτέ δεν έπραξε κάτι που να παραβαίνει τους νόμους της πατρίδας του, και ο απόλυτος σεβασμός του για τη δημοκρατία υπήρξε παροιμιώδης.
Το εκτενέστατο ρεπορτάζ που προβλήθηκε την Πέμπτη 18 Ιουλίου 2002 στο CNN, παρουσίασε το έργο της Θεατρικής Ομάδας ΡΟΔΑ και την προσπάθειά της να αναδείξει την παγκόσμια πολιτιστική παράδοση μέσα απο έργα όπως το Γκιλγκαμές, τη Ραμαγιάννα και την Τρικυμία.
Ο μύθος του Αμφιάραου έρχεται απο μια μακρινή εποχή που από πολλές απόψεις θυμίζει τη δική μας: ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα της συνένωσης σε ένα ενιαίο σύνολο. Στην ρίζα των προβληματισμών για την “παγκοσμιοποίηση”, αυτή την αναπόφευκτη πολιτισμική συγχώνευση που έχει φέρει η τεχνολογία και η τεράστια αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη, βρίσκονται οι πεποιθήσεις που έχει ο καθένας για τον κόσμο.
Το έργο λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, ταυτόχρονα. Οι χαρακτήρες του ορίζουν πρότυπα, κρυσταλλώνοντας με τη συμπεριφορά τους τα μοναδικά στοιχεία τυπικής “παιδείας” που είχαν οι Μεσοποτάμιοι λαοί. Ταυτόχρονα, πρέπει να τονιστεί, φαίνεται πως το “Γκιλγκαμές” ήταν το μόνο “θρησκευτικό” κείμενο εκείνης της περιόδου.